باغ‏ گذر

روی نیمکت یکی از همین باغچه‌های توی گذر، مرد و دختری نشسته‌اند به حرف زدن، با زبان سادۀ بی‌غمزِ معمولی از زندگی روزمره و از آرزوهای از دست شده و نیز از آمالِ هنوز دست نیافته‌شان می گویند. مرد فروشندۀ دوره‌گرد است، خودش است و یک چمدان نخ و سنجاق. دختر خدمتکار است، للۀ بچۀ مردم، رؤیای ازدواج به‌سر دارد، می‌خواهد خلاص شود از بندِ کلفَتی، درعین‌حال می‌داند که خلاصی‌اش در گروِ خلاصیِ جمعی است. هردو برآمده از بطن جامعه‌اند، با بخورونمیر روزگار می‌گذرانند، در عالمی عاری از مهر. قصۀ مهر و فقدِ مهر در این اثر بعدها ریشه می‌گیرد در آثار دوراس.
رویکرد نویسنده در این نمایش نامه، که خود آن را در سال 1957 به صحنه برده، متفاوت از بازی سازیِ مرسوم است، توضیحات صحنه و دکور و تمهیدات نمایشی و غیره را حذف کرده، نقش کلام را اولیٰ دانسته و آن را به مثابۀ حرکت و عمل به کار گرفته است. به گفتۀ ژیل کستاز، منتقد تآتر، شور در این نمایش نامه، نهفته و مکتوم است، مثل آثار راسین. دوراس نه در پی حرکتِ مرسوم تآتری است و نه خود را بر دوشِ کلام تحمیل می کند. تآترِ دوراس راسینی است: تآتر دوراسین.