سیاست فلسفه و ارعاب

برخی از مشهورترین و شناخته شده ترین ایده های آرنت - ابتذال شر نمونه ای بارز است . در زمره ایده هایی قرار دارند که خوانندگان و منتقدان وی کمتر از همه آنها را درک کرده اند. تلاش من در این جستارها برجسته کردن موقعیت هایی است که خوانندگان و منتقدان آرنت در ستایش با محکومیت او بسیار بی محابا عمل کرده اند و از فهم آنچه او می خواهد بگوید بسیار مطمئن بوده اند. البته که داوری انتقادی حق ویژۀ تمامی خوانندگان است و بی تردید ماهیت بحث برانگیز بسیاری از ایده های آرنت آن را موجب می شود. اما خوب است آنچه را که وی در مورد ماهیت داوری سیاسی خاطرنشان ساخت به یاد آوریم، یعنی داوری بدون فهم به هیچ وجه صلاحیت نشستن بر مسند داوری را ندارد. آرنت تحت تأثیر بی فکری محض آیشمن «هیولا» و «وضعیت طبیعی» سطحی او قرار گرفت. آرنت سعی داشت با «ابتذال شر» نه تنها برداشت خود از دیوسرشت نبودن شخصیت آیشمن را بیان کند، بلکه ایده بسیار نگران کننده تر نشان دادن این بود که انجام یک شر سیاسی عظیم لزوما به وجود انگیزه های شرورانه یا شور و اشتیاق ایدئولوژیک بستگی ندارد. این نکته در بحث و جدال های متعاقب انتشار آیشمن در اورشلیم به بوته فراموشی سپرده شد. بسیاری تصور می کردند و بدیهی است که هنوز هم فکر می کنند که آرنت با تبدیل آیشمن به چرخدنده ای صرف از ماشین امحاء نازی انگاره ای که او صریح و به طور مکرر در گزارش دادگاه رد می کند، از گناه آیشمن کاسته است. کسانی که به اشتباه داوری خاص وی در مورد آیشمن را به عنوان فرضیه ای درباره خصلت نابودی یهودیان به وسیله نازی ها می دانند به طرز ناخوشایندی کتاب او را بد فهمیدند.