چرا برخی از کشورهای نفت خیز از پس بحران هایی که حاصل کاهش یا افزایش درآمدهای نفتی شان هستند بر می آیند و برخی دیگر نه؟ هیچ کدام از دو نظریه شناخته شده «دولت رانتی» و «نفرین منابع» که بر توصیف و توضیح علل فروپاشی دولت های نفتی متمرکز هستند توان پاسخگویی به این پرسش را ندارند. در این کتاب، تلاش می شود که با بهره گیری از مکتب نهادگرایی تاریخی پاسخی به این پرسش داده شود.
مدعای نویسنده آن است که میراث نهادی دورۀ توسعه اولیه است که رهبران دولت ها را در طول بحران های اقتصادی و سیاسی بعدی، محدود با توانا می سازد. به عبارت دیگر، نهادهایی که رهبران کشورها در دوران هایی که به واسطه ضعف مخالفان با امکاناتی که رانت های نفتی در اختیارشان می گذارند ایجاد می کنند (یا نمی کنند) است که آن ها را برای مواجه شدن با بحران ها در دوره های بعدی توانمند می سازد تا دوام یابند (یا نیابند).
شما می توانید با ثبت نظر و امتیاز خود ما را در بهبود محصولات یاری رسانید .