پیتر بورگر در اثر کلاسیک خود که در زمان انتشار به تدریج جایگاه خاص در نظریه های مرتبط با هنر آوانگارد پیدا کرده است، با تکیه بر سنت فکری دیالکتیکی، ضمن بررسی و نقد دیدگاه های زیبایی شناختی چهره هایی چون لوکاچ، آدورنو و بنیامین، به موقعیت تاریخی ممتاز جنبش های آوانگارد ابتدای قرن بیستم در چارچوب تاریخ هنر و جریان مدرنیسم هنری می پردازد. از دیدگاه او، تاریخ هنر غرب با جنبش های آوانگارد به نوعی خودآگاهی تاریخی نسبت به وجه نهادی خود دست پیدا می کند که بدان قابلیت خود نقادانه می بخشد و جهت گیری و عملکرد هنر پس از آن را دگرگون می سازد.
شما می توانید با ثبت نظر و امتیاز خود ما را در بهبود محصولات یاری رسانید .