سنت تصحیح متن در ایران پس از اسلام

متن، صدای منجمدی است برای مانایی؛ صدایی نه زنده و نه مرده. وجودی که در حالت اغما به زیست ابدی خویش ادامه می­دهد. متن، به ظاهر نفس نمی­کشد، نمی­گوید، نمی­خندد و بغض نمی­کند، اما با این همه، متن نمرده است. می­توان یک متن حماسی را با لحنی عارفانه خواند و لذت برد وهیچ­کس هم نمی­تواند خواننده را به جرم تخلف، زندانی کند. در این میان، برخی کوشیده­اند تا متن را از اغما درآوردند و با تجربه­های آن-آن­قدر که می­تواند شریک شوند. مصححان، مدعی­اند که می­توانند متن را دوباره زندگی ببخشمد و دگرسانی­هایی را که فرهنگ، سیاست، اقتصاد و ایدئولوژی بر متن تحمیل کرده، بپالایتند و آن­گاه صدای منجمد بی­دفاعی را که تاریخ هرچه خواسته بر سرش آورده، در مقابل گوش هوش مخاطی کنونی برانگیزاننده و به نمایش بگذارندو اندیشه تصحیح متن، اندیشه­ای است کهن که ریشه در سنت­های متن­پژوهی دارد. کتاب پیش­رو، تلاشی است برای نشان دادن کوشش­های طاقت فرسای مصححان ایرانی در دوران پس از اسلام.