نامه به یک پرنده ی آمریکایی

هیچ میلی به بیرون بروم در من نیست. هیچ شوقی به در این خانه را باز کنم و به بیرون از این خانه بروم ندارم. از وقتی آمده ام در این خانه و در این اتاق، از وقتی نشسته ام درست روبه روی دوست داستان نویسم که دارد دور خودش می چرخد و تودرتوی مرگ را دور می زند، هیچ اشتیاقی در خود نمی بینم برای به بیرون از این اتاق رفتن و به بیرون از این خانه فکر کردن. احساس می کنم تا آخر عمر، حتی اگر این عمر ساعتی دیگر به پایان خود نزدیک شود، یا تا سال ها بعد طول بکشد، باز هم تنها می خواهم که در این خانه و در این اتاق بمانم و مثل دوست داستان نویسم، که دارد دور مرگ می چرخد، دور خودم بچرخم. هیچ میلی در خودم نمی بینم به از این اتاق بیرون رفتن. دلم می خواهد همین جا که نشسته ام همین طور بنشینم تا آخر عمر، کنار مرده ی مرد داستان نویس، کنار زنده ی خودم، بنشینم و به روبه رو، به باقی مانده ی عمر نگاه کنم. بنشینم در همین سکوت در اتاق جاری، صدای پرنده را بشنوم، کنار همین دوست داستان نویسم که از من بسیار دور و به من بسیار نزدیک است.