نامه‏ های‏ خلیل‏ ملکی‏

این نامه‌ها- صرف نظر از محض اطلاعات ریز مضبوط در آن‌ها که در جای دیگری نیست-باز هم ملکی را بازتر و بی‌پوشش‌تر از پیش نشان می‌دهند. و چیزهایی از سادگی روان‌شناختی‌اش، از رک‌گویی بی‌امان و غیر سیاست‌مدارانه‌اش، از اعتماد به نفسش، از گذشت و چشم پوشی‌اش، از انعطاف سیاسی‌اش، از کم حوصلگی و حساسیتش نسبت به «حماقت» دیگران و بی‌اعتنایی آن‌ها به «عقل و منطق» و (به همین دلیل) از سهل‌انگاری‌اش نسبت به جنبه‌های عاطفی اعتقادات سیاسی، از مناعتش، از دست تنگی‌اش، از بیماری‌‌هایش، از روابط و مسائل خانوادگی‌اش و از چیزهای دیگری حکایت می‌کنند که فقط کسانی که او را خوب می‌شناختند با آن آشنایی دارند. این کتاب اساسا به کار دو گروه می‌خورد: خوانندگانی که به تامل در تاریخ سیاسی و اجتماعی ایران در قرن بیستم- و به ویژه تاریخ نهضت ملی، حزب نیروی سوم و جامعه‌ی سوسیالیست‌ها، و پدیده غیر عادی خلیل ملکی- علاقه‌ی ویژه‌ای دارند، و پژوهندگان و تاریخ نگارانی که حرفه‌ی آن‌ها تحقیق در تاریخ آن دوران است.