اما من سادهدل بودم. تازه برگشته بودیم که گزارش رسید مهاجمان ناشناس شبانه مدرسه دخترانه را منهدم کردهاند و دولت از ترس جان بچهها مدرسه را بسته است. گفته یکی از امرای ارتش محلی را که آن زمان از پذیرفتنش امتناع کرده بودم، به یاد آوردم: طالبان برگشتهاند. برای من کابل مکان امیدهای بر باد رفته است. تجاربم در آنجا ــ و واقعیات روزمره ــ مرا واداشته که با این پرسش بنیادی روبرو شوم: آیا واقعا امکان دارد که بتوان جامعهای قرون وسطایی را با پول، عزم راسخ و قدرت برتر نظامی به عصر مدرن کشاند؟ آیا به همان شیوهای که هواپیما و خانه میسازیم میتوانیم ملت بسازیم؟
شما می توانید با ثبت نظر و امتیاز خود ما را در بهبود محصولات یاری رسانید .